Uykudan kalktığımda dinlenemem ve sakatlar hakkındaki düşüncem
Hazirun: Ve iki – veçhe diyecektim ama, fark ettim ki bu kelimeden
uzak dursam iyi olacak, çünkü bu konuda çok net olduğumdan emin değilim –
ama hayatımın iki alanı var ki, başkalarına ilham verebilmek için benim
ilhama ihtiyacım var. İlki, senin sözünü ettiğin uyku hali. Yaşantım
boyunca uyku halindeyken gezinip durdum, ve senin de sözünü ettiğin gibi
(bedenime) geri girmede zorlanıyorum ve (yaşantımı) sürdürmek üzere
kalktığımda, kendimi hiç dinlenmiş hissetmiyorum. Bu konuyu biraz
aydınlatabiir misin diye merak ediyordum.
TOBIAS: Gerçekten. Bu – biz bunu basitleştireceğiz – bu bir seçim meselesidir, bilinçli bir seçim; kendine, bu veçhene – aslında bu, geceleri çıkıp giden ve öğreten veçhen – kendi işini görmesine izin verirken, fiziksel bedenine ve zihnine de gerçekten dinlenmeleri ve yenilenmeleri için izin verebilirsin. Bu konuda bu kadar tekil ya da tek tip olman gerekmiyor, her ikisi aynı anda yapılabilir. Bu şaşırtıcı, çünkü sen aslında bir seçime sahipsin, ama bu seçimi kendine ifade etmen gerekiyor.
Hazirun: Bu bana dualite gibi geliyor.
TOBIAS: Dualite değil, bu çoklu-görevlerde bulunabilmek ya da çok-boyutlu olmaktır, ve hepiniz şunu göreceksiniz; bir yandan fiziksel bedene ve zihninize güzel bir gece uykusu çekmesine izin verirken, bir yandan da geceleri başka maceralara atılma seçimini yaptığınızda, beden daha iyi bir uykuya dalacaktır. Oysa şu anda olan şudur, fiziksel beden-zihinle ruh arasında hâlâ fazla bir ilişki ya da bağ var, ve ruh geceleri hâlâ çok sıkı yularlarla bağlı kalıyor, ve bu hem fiziksel bedeni hem de ruhu tüketiyor. Böylece sen gerçekten başarabileceğin şeyleri gerçekleştiremiyorsun.
Hazirun: Teşekkür ederim. Ve diğer sorum da – ve ben çocuklara hizmet için bu gezegende bulunduğuma inanıyorum – ben bir öğretmenim, ve çocuklarla, eğitim gören öğretmenlere öğretiyorum. Çocuklara, onları her zaman bu açıdan görmesem de, özürlü olmak diyeceğim şeylerin olduğunu öğretiyorum, ve arada bir de nasıl ulaşabileceğimi bilemediğim çocuklar oluyor. Ve başka öğretmenler bu çocukları siliveriyorlar, oysa ben bir şeyler bulmaya kararlıyım ya da sanırım onları vazgeçmemek konusunda teşvik ediyorum. Bu çocukların bir dolusu bu kadar küçük bir yaşta vazgeçiyorlar, çünkü birçok insan onlardan vazgeçiyor.
TOBIAS: Evet, ve aslında fiziksel ya da zihinsel ya da başka başka zorluklara sahip olanlarla çalışırken ya da halleşirken (göz önünde bulundurulacak) en öncelikli – en öncelikli şey – yardım edenin ya da öğretmenin tümüyle şefkat hissetmesidir. Eğer belirli bir fiziksel sakatlığı olan bir çocukla uğraşıyorsan, onlara verebileceğin en kötü şey, kederdir. Bir tür fiziksel bir dengesizlik, zihinsel bir dengesizlik seçtiklerine ve bunun da çok belirli bir nedeni olduğuna şefkat duymak ve kabul vermek; ve onların içindeki bu şeyi onurlandır. Kendi Namaste’nden onurlandır, insandan insana onurlandırmak yerine (çvr: Namaste’nin anlamında olduğu gibi) içindeki Tanrı, onların içindeki Tanrı’yı onurlandırsın. Her zaman onların seçimlerine katılmayabilirsin, ve herhangi bir dengeye geri gelmenin gerekmediği daha yüksek bir bilinç seçimi olduğunu anlayabilirsin. Ama içinden geçtikleri şey için onları onurlandır.
Onlar, tıpkı bir köpeğin korkuyu ya da sevgiyi duyumsaması gibi, (senin onları onurlandırdığını) duyumsayacaklardır. Eğer şefkatten yola çıkarsan, herşeyden önce, onları onurlandırman, onları şaşırtacaktır. Ve hatta sonunda yüksek sesle “Ben gerçekten geldiğiniz bu biçimi, seçtiğiniz bu biçimi, onurlandırıyorum. Peki şimdi buradan nereye gitmek istiyorsun?” diyebilirsin. Bu, onların içinde derin bir fark yaratacaktır. Böylece, uygulayıcı, şifacı, öğretmen olan hepinize sesleniyorum – önce şefkat.
Hazirun: Teşekkür ederim.
TOBIAS: Biz teşekkür ederiz, ve mükemmel bir çalışma. Çevrende çok, çok iyi bir takım var. Bunlar ruhsal rehber değil, ama öbür tarafta olup da bu tür çalışmalarda uzmanlaşmış ve seni dengede tutmaya yardımcı olan varlıklar, çünkü bildiğin gibi, birlikte çalıştığın bu kişilerin enerjilerine kayıvermek çok kolaydır.
TOBIAS: Gerçekten. Bu – biz bunu basitleştireceğiz – bu bir seçim meselesidir, bilinçli bir seçim; kendine, bu veçhene – aslında bu, geceleri çıkıp giden ve öğreten veçhen – kendi işini görmesine izin verirken, fiziksel bedenine ve zihnine de gerçekten dinlenmeleri ve yenilenmeleri için izin verebilirsin. Bu konuda bu kadar tekil ya da tek tip olman gerekmiyor, her ikisi aynı anda yapılabilir. Bu şaşırtıcı, çünkü sen aslında bir seçime sahipsin, ama bu seçimi kendine ifade etmen gerekiyor.
Hazirun: Bu bana dualite gibi geliyor.
TOBIAS: Dualite değil, bu çoklu-görevlerde bulunabilmek ya da çok-boyutlu olmaktır, ve hepiniz şunu göreceksiniz; bir yandan fiziksel bedene ve zihninize güzel bir gece uykusu çekmesine izin verirken, bir yandan da geceleri başka maceralara atılma seçimini yaptığınızda, beden daha iyi bir uykuya dalacaktır. Oysa şu anda olan şudur, fiziksel beden-zihinle ruh arasında hâlâ fazla bir ilişki ya da bağ var, ve ruh geceleri hâlâ çok sıkı yularlarla bağlı kalıyor, ve bu hem fiziksel bedeni hem de ruhu tüketiyor. Böylece sen gerçekten başarabileceğin şeyleri gerçekleştiremiyorsun.
Hazirun: Teşekkür ederim. Ve diğer sorum da – ve ben çocuklara hizmet için bu gezegende bulunduğuma inanıyorum – ben bir öğretmenim, ve çocuklarla, eğitim gören öğretmenlere öğretiyorum. Çocuklara, onları her zaman bu açıdan görmesem de, özürlü olmak diyeceğim şeylerin olduğunu öğretiyorum, ve arada bir de nasıl ulaşabileceğimi bilemediğim çocuklar oluyor. Ve başka öğretmenler bu çocukları siliveriyorlar, oysa ben bir şeyler bulmaya kararlıyım ya da sanırım onları vazgeçmemek konusunda teşvik ediyorum. Bu çocukların bir dolusu bu kadar küçük bir yaşta vazgeçiyorlar, çünkü birçok insan onlardan vazgeçiyor.
TOBIAS: Evet, ve aslında fiziksel ya da zihinsel ya da başka başka zorluklara sahip olanlarla çalışırken ya da halleşirken (göz önünde bulundurulacak) en öncelikli – en öncelikli şey – yardım edenin ya da öğretmenin tümüyle şefkat hissetmesidir. Eğer belirli bir fiziksel sakatlığı olan bir çocukla uğraşıyorsan, onlara verebileceğin en kötü şey, kederdir. Bir tür fiziksel bir dengesizlik, zihinsel bir dengesizlik seçtiklerine ve bunun da çok belirli bir nedeni olduğuna şefkat duymak ve kabul vermek; ve onların içindeki bu şeyi onurlandır. Kendi Namaste’nden onurlandır, insandan insana onurlandırmak yerine (çvr: Namaste’nin anlamında olduğu gibi) içindeki Tanrı, onların içindeki Tanrı’yı onurlandırsın. Her zaman onların seçimlerine katılmayabilirsin, ve herhangi bir dengeye geri gelmenin gerekmediği daha yüksek bir bilinç seçimi olduğunu anlayabilirsin. Ama içinden geçtikleri şey için onları onurlandır.
Onlar, tıpkı bir köpeğin korkuyu ya da sevgiyi duyumsaması gibi, (senin onları onurlandırdığını) duyumsayacaklardır. Eğer şefkatten yola çıkarsan, herşeyden önce, onları onurlandırman, onları şaşırtacaktır. Ve hatta sonunda yüksek sesle “Ben gerçekten geldiğiniz bu biçimi, seçtiğiniz bu biçimi, onurlandırıyorum. Peki şimdi buradan nereye gitmek istiyorsun?” diyebilirsin. Bu, onların içinde derin bir fark yaratacaktır. Böylece, uygulayıcı, şifacı, öğretmen olan hepinize sesleniyorum – önce şefkat.
Hazirun: Teşekkür ederim.
TOBIAS: Biz teşekkür ederiz, ve mükemmel bir çalışma. Çevrende çok, çok iyi bir takım var. Bunlar ruhsal rehber değil, ama öbür tarafta olup da bu tür çalışmalarda uzmanlaşmış ve seni dengede tutmaya yardımcı olan varlıklar, çünkü bildiğin gibi, birlikte çalıştığın bu kişilerin enerjilerine kayıvermek çok kolaydır.
Yorumlar
Yorum Gönder