Bir anne ve onun çocukları ile olan ilişkisini dinleyelim

SORU: Merhaba Tobias. Birkaç kez bu soruyu sormaktan vazgeçtim ama, sanki günün konusuyla çok ilgili. Ben çocuklarımdan yaklaşık 2.000 km uzakta yaşıyorum ve bu benim seçimimdi. Ama yine de bir dolu karmaşık duyguya neden oluyor . 24 yaşındaki çocuğum yıllardır depresyonda. 12 yaşında olan hâlâ bana gelmekte zorlanıyor. 5 yaşında olanla da birbirimizi çok özlüyoruz. Ortaya çıkan şeyler yüzünden hem kendime hem de onlara şefkat duyuyorum. Ve, bilirsin işte, bu kadar uzakta olduğum için onların yaşamında bazı sorunlara neden oluyorum gibi insanca kaygılarım var…
TOBIAS: Bu aslında bencillik…
Hazirun: (güler) Peki…
TOBIAS: … ve biz seninle dalga geçmiyoruz, burada herkes için bir örnek kullanıyoruz… dünyadaki acılardan doğrudan senin sorumlu olduğunu düşünmek oldukça bencilce. Ve şimdi yine özellikle senden söz etmiyoruz ama, öyle insanlar var ki, örneğin televizyonu açıp da haberleri izlemekten korkuyorlar , çünkü sorunların tümüne kendilerinin neden olduğunu düşünüyorlar. Ailelerindeki diğer herkesin korku ya da kaygı dolu olmasına, sorunları olmasına, kendilerinin neden olduğunu düşünüyorlar. Oysa o aile üyelerinin kafaları çok uzun zaman önce, birçok yaşam öncesi karışmıştı, onlar bu şekilde buraya gelirler. Böylece bu – ve biz bunu tüm alan üyeleri’ya iletmek için kullanıyoruz – bu, seninle ilgili değildir. Ister çocuklarının depresyonu olsun ister başka bir şey, bu seninle ilgili değildir.
Böylece burada, az önce konuştuklarımıza iyi bir örnek var. Sizler bilinç öncülerisiniz. Daha yüksek bir yanıta ulaşmak amacıyla diğer herkesin duygularını ve düşüncelerini emiyor, kendi içinizde bir bilinç evrimi sisteminden geçiriyorsunuz. Ama onların sorunlarını üstlenirken bunların size ait olduğunu da sanıyorsunuz. Değiller. Depresyon sana ait değil ve nedeni de sen değilsin. Bu gerçeklikte tümüyle varolma yeteneğinin eksikliği – seninle ilgili değil.
Şimdi, burada ilginç olan, insanlar arasında oynanan oyunda, onlar senin içinde kendini suçlu hisseden bir yan olduğunu algılarlar ve bu oyunu sürdürürler. Ve bu böylece çok uygun bir özür haline gelir, “Annem burada değil.” Ama ana-babanın bir çocuğa sahip olmadığını anımsa. Ana-baba onları dünyaya getirme sorumluluğunu kısa bir süre için kabul eder – 24 yıl değil, 40 yıl değil – kısa bir süre için, ve sonra onlara özgürlüklerini bahşederler. Bir ana-baba onları beslemek ve giydirmek ve ilk yıllarında eğitmek sorumluluğunu üstlenir, ama sonra o sorumluluğu bırakır. Sorunu böldüğüm için özür dilerim ama, bunları söylemenin yeri gelmişti.
Hazirun: Peki, sorumu düzeltecek olursam, çocuklarım herhangi özel bir şey için bana gereksinim duyuyorlar mı, ve…
TOBIAS: Ha elbette.
Hazirun: … evet, şefkat… Paylaşabileceğin bir anlayış var mı?
TOBIAS: Kesinlikle!  Hemen şimdi tüm çocuklarını, küçükleri ve artık pek de küçük olmayanları da, bırakabilirsin. Bağı kes. Derin bir nefes al. Onları salıver, çünkü sen onlara tutunuyorsun. Bu hem seni tüketiyor, hem de onları.
Şimdi annelik güdülerin devreye giriyor – “ama onlar benim çocuklarım; ama ben onları seviyorum.” Onlar senin çocukların değil. Çocuk olarak kılık değiştirmişler ama aslında ruhu olan varlıklar. Onlar kılık değiştirmiş ilahi varlıkler. Onun için, salıver onları. Sen onları buraya, dünyaya getirmek için bir anlaşma yaptın, ama herşeylerinin sorumluluğunu taşımak için değil.
Böylece, buradaki insanların bazısının şokta olduğunu biliyoruz. “Çocuklarımı nasıl bırakabilirim?” Biz, onları reddedin demiyoruz, onlarla bir daha hiç konuşmayın demiyoruz, ama sorumluluk almaktan vazgeçin. Onlar olgun ilahi varlıklardır, küçük çocuk olsalar bile. Bırakın gitsinler. Bu şekilde hem onlar, hem de sen, özgür bir biçimde gelişebilirsin. Hayatında sana yakın olan birini – bir aile üyesini, sevdiğin birini, iyi bir arkadaşını – bırakman, salıvermen, senin bireysel enerjilerinin zarif bir biçimde ve kendi başlarına evrimleşmesine izin verir. Ve sonra komik bir şey olur. Sonra bir noktada bu enerjiler yeniden birleşir, ama temiz ve taze olarak, karma yükünden arınmış, beklenti ve sorumluluk yüklerinden arınmış olarak, ve sen onlarla yeni bir ilişki geliştirirsin.
O nedenle, lütfen onları salıver. Buna gerçekten bir bakacak olursan, onların da bunu istediğini görürsün. Bu eski bir oyundur.
Hazirun: Çok teşekkür ederim.
TOBIAS: Biz teşekkür ederiz – ve bu tüm ana-babalarda hep olan bir şeydir.